Feedback geven? We zijn er kampioen in… om het uit te stellen.

Afgelopen week gaf ik een training aan een managementteam dat elkaar beter wilde leren kennen en naar elkaar toe wilde groeien.

 Een team dat vooral autonoom werkte — ieder zijn eigen toko. Maar al snel werd duidelijk dat juist het directer aanspreken van elkaar de samenwerking echt verder zou brengen.

Alleen… daar zat het ‘m nou net in: feedback geven bleek niet vanzelfsprekend. Het voelde onwennig. Spannend. Nog lang geen tweede natuur.

Wat het extra interessant maakte: de dag ervoor stond ik – samen met mijn collega Francis – voor een compleet ander MT. 

In twee zalen tegelijk trainden we een grote groep managers van de financiële afdeling van een hele grote mooie organisatie. 

Hier konden we werken met trainingsacteurs.

En geloof me: als er iets waardevol is bij het oefenen van feedback, dan is het dát.

Want ja, de theorie kent iedereen. We kunnen het rijtje van “gedrag, gevoel, gevolg, gewenst gedrag” zo opdreunen.

Maar zodra het echt moet, zodra je iemand in de ogen kijkt en moet zeggen wat dat gedrag met jóu deed… dan wordt het ineens andere koek.

Wat maakt feedback dan zo lastig?

Precies dat. 

Het persoonlijk maken. Zonder oordeel. Vanuit verbinding. In de ik-vorm. En zó dat de ander er ook echt iets aan heeft.

Mijn tip? 

Begin met complimenten. 

Maar niet zomaar. Geef complimenten met kwaliteit. 

Dus niet: “Wat heb je dat goed gedaan.” 

Maar: “Ik vond het mooi hoe jij gisteren die lastige klant wist te kalmeren, juist door rustig te blijven en goed te luisteren.”

Dan weet de ander: ah, dát gedrag werkte dus. Dáár zit mijn kracht.

En het mooie? Als je jezelf dat aanleert, wordt het veel makkelijker om ook die eerlijke, constructieve feedback te geven als het nodig is.

En ja — ook ik sta open voor feedback.

Dus heb je iets te zeggen? Ik hoor het graag.

Robin