Hoe ik op mijn 23e mijn carrière omgooide en mijn vuurdoop als trainer had…

Op mijn 23e zat ik in een veelbelovend traineeship bij een grote retailorganisatie. Ik was een rijzende ster, en mijn toekomst leek duidelijk: een glanzende carrière als district- of salesmanager lag voor me in het verschiet.

Totdat een trainer die onze sessies begeleidde iets onverwachts zei:

“Robin, jij moet trainer worden. Sterker nog, je moet voor mij komen werken.”

Mijn reactie? “Je bent echt niet goed bij je hoofd.”

Ik had een geweldige baan en zag mezelf totaal niet als trainer. Maar hij bleef volhouden. Hij zag iets in mij wat ik zelf niet zag.

Totdat hij op een dag op mijn werk verscheen met een leren portefeuille en zei:

“Ik heb hier een contract. Doe verstandig, en teken het.”

Het duurde even, maar ik ging overstag.

Hij zette me naast een ervaren docent uit het onderwijs, en samen met hem leerde ik de kneepjes van het vak. Maar de echte uitdaging kwam tijdens mijn eerste training.

We kregen de opdracht om een training voor te bereiden voor een woensdagavond. 

Alles was tot in de puntjes geregeld. Maar toen de eerste deelnemers binnenkwamen, veranderde alles.

De eigenaar (van het trainingsbureau) zat erbij, gevolgd door zijn vrouw, mijn vrouw, een goede vriend van hem, een goede vriend van mij én alle senior trainers van het bureau. Slik…

Iedereen had een rol: één iemand die “alles beter wist”, een ander die heerlijk in de weerstand ging, en een derde die demonstratief in slaap viel.

Ik zweette peentjes, maar hield stand. Aan het einde van de avond zei de eigenaar:

“Je hebt deze proef doorstaan. Nu kun je iedere groep aan. Ga met dat zelfvertrouwen je werk doen. Je weet hoe je het moet aanpakken, hoe je jezelf kunt neerzetten en hoe je jezelf kunt redden, ook als het een keer écht zwaar wordt.”

Vanaf dat moment heb ik ook nooit meer een moeilijkere groep gehad dan die avond.

Wat een leerschool was dat!

PS: Heeft iemand ooit iets in jou gezien wat je zelf niet zag? Ik ben benieuwd!