Hoe kon ik mij zo vergissen?

Ik was nog geen twintig en werkte bij een retailer die car audio, auto- en fietsonderdelen verkocht. Ik had het er prima naar mijn zin, in Utrecht op Hoog Catharijne.

Daar zag ik vaak een oudere beetje verstrooide man voorbijlopen. 

Zijn kleding was versleten, oubollig en sober. Eerlijk gezegd dacht ik weleens: 

"Een gemiddelde zwerver heeft een groter kledingbudget."

Aan zijn hand liep hij met een hele oude racefiets uit het jaar kruik.

Hij liep vaak langs onze winkel, maar sprak ons nauweljks aan. Tot die ene dag.

Hij kwam binnen en zei:

“Kun je me even helpen? Ik woon hierboven en mijn auto staat in de garage. Ik heb startkabels nodig.”

Zonder nadenken pakte ik de standaard, dunne startkabels. Prima voor een kleine auto, toch? Ik liep met hem mee naar beneden, een beetje afgeleid door zijn warrige uitstraling.

Maar toen gebeurde het.

We liepen de garage in, hij liep richting de privéboxen wat ik al merkwaardig vond… en toen ging de roldeur omhoog.

Daar stond ‘ie.

Een gigantische, dikke Mercedes. Niet zomaar een Mercedes, maar een van de duurste modellen die er toen was.

Mijn mond viel open.

Oh, dit wordt hem niet met deze kabeltjes…

En nog belangrijker: Oh, wat had ik het mis.

Ik had al die tijd gedacht dat deze man nooit een auto als deze zou rijden. 

Maar het bleek een hoogleraar aan de Universiteit Utrecht te zijn, met een riant inkomen.

De volgende dag vertelde ik dit verhaal aan mijn collega. Die moest lachen en zei:

“Ja, dat wist ik allang. Maar ik wilde dat jij het zelf ontdekte.”

En zo leerde ik een les die ik nooit meer zou vergeten:

Aannames maken is de snelste manier om de plank mis te slaan.

Of zoals ze in het Engels zeggen:

 🔷 Assumption is the mother of all f***ups.*

Waar ben jij weleens door je eigen aannames op het verkeerde spoor gezet?