Ik dacht: ik bel hem straks wel. Straks werd nooit

Gewoon… vergeten.

En ja, dat is zuur om toe te geven. Zeker als je zelf al jaren roept: “Altijd opvolgen. Altijd laten horen dat je er bent. Klanten willen gezien worden.”

Maar goed. De schilder vergeet z’n eigen huis ook weleens te schilderen, toch?

Het was zo’n dag waarop alles tegelijk kwam. Je kent dat wel. En ik dacht: ik bel die klant vanmiddag wel even terug.

Maar vanmiddag werd morgen. En morgen werd nooit.

Die klant ben ik kwijtgeraakt.

Niet door de kwaliteit van de training – die was top.

Maar puur door het contact te onderhouden en te zorgen voor opvolging.

Gewoon even laten merken: ik zie je. Ik hoor je. Je bent belangrijk.

En daar ging het mis.

Ik, die altijd roept hoe belangrijk opvolging is, trapte er zelf in.

Het zijn zelden de inhoudelijke fouten waardoor klanten afhaken. Het zijn de momenten waarop ze het gevoel krijgen dat ze er niet toe doen.

En of je nou net begint in klantcontact, of al jaren in het vak zit zoals ik: vergeet dat ene simpele, maar krachtige principe niet.....

Het gaat om aandacht.

Een belletje. Een mailtje. Een seintje dat je ze ziet.

Dat is klantcontact.

Dat is vertrouwen.

Dat is wat blijft hangen.

Laat iets van je horen.

Ook als je het antwoord nog niet hebt. Ook als het druk is. Juíst dan.

Want het verschil tussen een trouwe klant en een vertrokken klant?

Is soms één gemist belletje.

Gewoon doen. Punt.