"Jij bent zeker een gele, hè?"

Die vraag kreeg ik afgelopen week tijdens een DISC-training. Niet erg hoor, want laten we eerlijk zijn… als iemand met een grote mond en een hoop ideeën binnenkomt, dan is de kans op geel wel aanwezig. 

Maar wat ik daarna zei, zorgde voor zo’n mooi “oh jaaa” moment in de groep.

Ik vroeg:

"Als je iemand een kleur geeft…

Ben je dan nog met die persoon bezig, of met je eigen gemak?"

Want dát is wat we vaak doen nadat we DISC hebben ontdekt. We krijgen inzichten, herkennen gedragsstijlen, en boem… we plakken kleuren op mensen alsof we ze in een vakje moeten stoppen. Terwijl het hele idee van DISC juist is: begrijpen dat gedrag een voorkeur is, géén identiteit.

Wist je dat tachtig procent van de mensen twee dominante stijlen heeft? En dat gedrag ook nog eens situatie-afhankelijk is?

Dus die 'rode' collega is misschien thuis hartstikke groen. En die 'blauwe' manager? Die heeft zich dat gestructureerd werken juist aangeleerd, want hij is van nature impulsief, een starter die te vroeg dingen weer los laat.

Mijn punt?

De kunst zit ’m niet in het plakken van een kleur op iemands voorhoofd, maar in het begrijpen van het gedrag achter die kleur. 

DISC is geen stempel, het is een kompas.

Gebruik het om jezelf te begrijpen, om anderen beter te lezen, maar blijf altijd bij jouw authentieke stijl. 

Hoe kan ik als mezelf de ander het best begrijpen en bereiken?

Welke ‘kleur-vergissing’ heb jij wel eens gemaakt?