“Of denk je dat ik dat niet kan?”

Au, die deed pijn. 

Die vraag kreeg ik vorige week van een collega. Recht in m’n gezicht. Niet boos. Niet bits. Maar wel raak.

En eerlijk? Ze had gelijk.

Ik had te lang gewacht met overdragen. Iets wat zij prima had kunnen oppakken. Maar ik hield het nog even vast. Gewoon… uit gewoonte. Niet omdat ik haar niet vertrouwde. Maar omdat het zó lang in m’n systeem zat om alles zelf te doen.

Ik heb meer dan vijftien jaar zelfstandig gewerkt. Vanuit m’n hoofd. Altijd aan. Altijd zelf. En als het moest, dan zorgde ik om één minuut voor twaalf dat ik kon knallen.

Maar dat hoeft niet meer.

Ik mag al bijna twee jaar werken met een geweldig team. Mensen met talent. Energie. Skills. En bovenal: mensen die ik vertrouw.

Alleen… soms vergeet ik dat nog.

Vergeet ik dat delegeren geen teken is van loslaten. Maar van vertrouwen.

En door het vast te houden, gaf ik haar onbedoeld het gevoel dat ik dat vertrouwen niet had.

Dat deed pijn. Want niets is minder waar.

Gelukkig sprak ze het uit. En kreeg ik de kans om het recht te zetten. Om te zeggen: ik vertrouw je wél. Volledig zelfs. 

Aan mij om dat met daden te laten zien de komende periode.

Maar man, wat ben ik blij met zo’n collega. Die niet alleen haar werk goed doet, maar ook de moed heeft om mij een spiegel voor te houden. Dat heeft me geraakt.

Want eerlijk is eerlijk: je hoeft het niet allemaal zelf te doen.

-Robin