“Wist je dat die twee er eigenlijk helemaal niet bij hoorden?”

Deze week mocht ik weer trainen met een groep in een lopend leiderschapstraject. Voor de derde keer inmiddels. Maar deze sessie had een twist: de groep kreeg een andere samenstelling door twee collega’s die normaal in een andere groep trainen.

Altijd spannend, zo’n nieuwe dynamiek.

’s Ochtends gingen we aan de slag met reflectie op theorie. In de middag schakelden we over naar een van mijn favoriete werkvormen: oefenen met een trainingsacteur.

Waarom ik daar zo’n fan van ben?

Omdat het mensen uitnodigt tot écht gedrag. Geen rollenspel, maar situaties uit hun eigen praktijk. En dan zie je het pas echt: wie durft, wie vermijdt, wie verrast.

Juist ook die twee ‘nieuwkomers’ gingen vol in de oefening. Ze deelden een persoonlijke casus, toonden lef en ontvingen rake feedback van de groep. En dat gebeurde door zowel hen als de rest van de groep met zoveel authenticiteit dat je vergat dat ze niet oorspronkelijk in deze groep hoorden.

Pas achteraf vertelde ik dit aan de trainingsacteur. Haar reactie:

“Wauw, dat had ik écht niet door. Dan ben ik nóg meer onder de indruk van het vertrouwen dat hier heerst.”

En precies dat vond ik het grootste compliment. Niet naar mij, maar naar de groep.

Vertrouwen bouw je samen. Stap voor stap. En als trainer kun je alleen maar de voorwaarden scheppen. Maar de échte veiligheid… die ontstaat in de groep.

Het raakte me. Omdat ik geloof dat vertrouwen de fundering is van ieder krachtig team. Patrick Lencioni noemt het niet voor niets als eerste pijler in zijn piramide van succesvolle teamontwikkeling.

Zonder veiligheid geen openheid.

Zonder openheid geen echte samenwerking.

Zonder samenwerking geen resultaat.

Dus laat ik je deze vraag meegeven:

Hoe veilig voelt jouw team zich om zich écht te laten zien?

– Robin