“Ze kreeg een vuurrood hoofd en kon wel door de grond zakken.

En toen gebeurde het……”

Ik was van de week voor werk, niet om boodschappen te doen in een supermarkt.

Ik was bezig toen een dame op hoge poten naar de servicebalie liep.

Ze begon meteen:

‘Ik heb hier speklappen gekocht voor m’n barbecue gisteren, en ze waren écht niet goed. Vet, zout… m’n gasten vonden het helemaal niks.’

De jonge medewerkster bleef rustig en reageerde niet plichtmatig, maar oprecht:

 ‘Wat vervelend. De barbecue is natuurlijk al geweest, dus die ervaring kan ik niet meer veranderen… maar ik wil dit wel zo goed mogelijk met u oplossen.’

De dame was nog niet afgekoeld, maar je merkte: ze wilde wél weten wat het zou worden.

‘Nou,’ zei ze, ‘ik heb er in ieder geval nog een paar over. Deze moet je sowieso terugnemen.’

En ze dook haar tas in.

En toen gebeurde het, ze kreeg ze een vuurrood hoofd.

Op het moment dat ze het pakje op de balie legde, zag ze het etiket.

Niet van deze supermarkt, maar van de concurrent verderop in het winkelcentrum.

Ik hield m’n adem in. Dit kon twee kanten op.

De medewerkster reageerde meteen en zei:

‘Weet u wat ik doe? Ik vraag mijn collega even of hij twee pakken speklappen brengt. Dan krijgt u die van ons. En ik hoop dat u uw gasten nog een keer uitnodigt en dat ze dán wél genieten.’

Momentje alsjeblieft.

Ik kon een glimlach niet onderdrukken.

De dame in kwestie sloeg om als een blad aan een boom.

Verontschuldigde zich.

Even later stonden ze er samen om te lachen.

En ik dacht alleen maar: zo doe je dat!

Geen ‘mevrouw, dit zijn niet onze producten.’

Geen ‘dan kunnen we niets voor u doen.’

Geen vingertje, geen zucht, geen superioriteit.

Alleen maar gevoel, klasse en lef.

Benieuwd of die dame dit verhaal durft te delen op haar volgende barbecue…

Ik hoop het.

Want dit is wat klantcontact kan zijn. Op z’n best!

-Robin